• Rus araştırma denizaltısında çıkan yangında en az 14 kişi hayatını kaybetti.

• Başkan Putin Savunma Bakanı Şoygu ile olağan üstü bir toplantı yaptı.

• Trump G-20 zirvesinde zehirlendi ama sağlık durumu gayet iyi.

• ABD Başkan yardımcısı Pence programını iptal ederek Beyaz Saray’a döndü.

• AB’de ise Brüksel’de bir hareketlilik olduğu bilgisi edinildi. AB’de acil güvenlik toplantısı yapılabileceği öne sürüldü.

• Çin Komünist Partisi merkez Komitesi acil toplantıya çağrıldı.

• Kuzey Kore Liderinin Uçağına S-400 kilitlendiği ve uçağın radardan kaybolduğu söyleniyor.

• Beyaz Saray ve Kremlin bu iddialarla ilgili asılsız açıklaması yapma gereği duydu.

İddialar, iddialar….

Sosyal medya bu söylentilerle çalkalanıyor.

Eğer iletişim-bilişim sadece sosyal medyadan ibaret olsa idi “yeni nesil bir dünya savaşı” çoktan çıkmıştı.

Çok şükür ki, oldukça hızlı ve başkaca iletişim ve medyatik alternatifler hala mevcut.

Ateş olmayan yerden duman çıkmaz derler ama yine de sadece iddiadan ibaret söylemler, bunlar.

Söylenti de olsa; Küresel ölçekte ilginç gelişmeler olduğu da bir gerçek.

Dünya Hakimiyet Savaşında fırtına öncesi sessizlik evresinin aşıldığı görülüyor.

Yukarıdaki iddiaların söylenti olarak dile getirilmesine rağmen artık herkesin her şeyi yapabileceği kullanabileceği ve bir adım öne geçmek için hiçbir şeyden imtina etmeyeceği bir gerçeklikle karşı karşıyayız.

Tamam, G-20 zirvesi kötü geçti.

Zirvede küresel güç sahipleri yeni yüzyıl planlaması ve hakimiyet mücadelesinde uzlaşmaya varamadı.

Tamam, medyaya reveranslar, gülümsemeler ve espritüel sözler edilse de kapalı kapılar ardında ciddi kavgalar, bastırmalar ve yükselişler yaşandığı duyumlar arasında.

Tamam, tüm dünya istim üstünde ve her an her şey olabilir safhada.

Tamam, kimse ve hiçbir ülke güvende değil. Ama yine de “akil ve akıllı” kişi ve odaklar dünyanın kontrol edilemez bir kargaşa, kaos ve kavgaya sürüklenmesini istemiyor.

Bu bağlamda bazı muktedirler, para ve akıl sahipleri araya girip; arka kapı diplomasiler yaparak, başat liderlerle görüşüp tansiyonu düşürmeye çalışıyorlar.

Hatta, ciddi risk barındıran ortamın bir nebze olsun dinginleştiğini de söyleyebiliriz.

Çünkü herkes ve özellikle Küresel Hakimiyeti hedefleyen ikili güç sahipleri de kaygılılar ve mücadelede asgari müştereklerde bir uzlaşının mutlak şart olduğunun farkındalar.

Her şeye rağmen kötümser olmamalıyız.

Evet, önümüzdeki günler global ölçekte çok şeye gebedir.

Yarın-bir gün veya yakın gelecekte dünyanın hemen her yerinde; ummadık anda, umulmadık boyutta ve hatta dramatik denecek özellikte olayların cereyan edilmesi kaçınılmaz görünüyor.

Açıkçası, yukarıda iddia olarak dile getirilen olayların farklı boyutlarda gerçekleşmesi kimseyi şaşırtmasın.

Mesela şu anda Neocon’ların İran’a bir saldırı için Trump’a baskı yaptığı söyleniyor. Bununla Rusya başta olmak üzere öncelikle bölge ülkeleri ve tüm dünyaya bir mesaj vermeyi amaçladıkları gelen duyumlar arasında…

Her şeye hazırlıklı olunması gereken bir sürece girdik.

Tüm dünyanın, ülkelerin, yöneticilerin ziyadesiyle müteyakız, soğukkanlı ve dikkatli olmasını gerektiren bir evredeyiz.

Satranç oyunu tüm acımasızlığıyla, gri bir ortamda, toz duman bir havada sürüyor.

Kimin kim ve kiminle olduğunun bile bilinmediği bir alacakaranlık kuşağındayız.

Tüm dünyayı kapsayan hakimiyet savaşının kızıştığı bu günlerde yaşanacak hiçbir şey, artık beni şaşırtmayacaktır.

Geldiğimiz noktada gösterilen iradeyi kutluyorum. Bu noktaya gelinebileceğini ben de muhal görmüştüm. Fakat kararlı bir irade ve duruşla süreç fiilen başlamış oldu.

“Ama, fakat” demeksizin gösterilen tavrı ve yürütülen diplomasiyi tebrik ediyorum.

Gel gelelim bundan sonrasına…

Yekpare bir Amerika yok.

Ve ABD bizim gibi bir ülke değil.

Kurumsal yapılar oldukça dinamik ve bir diğerini zorlayıp, bazen istemediği tercihlere zorlayabiliyor ve hatta yaptırabiliyor da…

ABD’de başkan, her şey ve tek söz sahibi demek değildir.

Bunu pek çok konu ve sorunlarla ilgili gördük, gözledik. S-400 konusunda bile ABD kurumları ve başkanın tavrı konusunda taban tabana zıt bakış açısına hepimiz şahit olduk.

Amiyane ifade ile; ABD kin beslerken de intikam alırken de aceleci değildir. Araştırır, değerlendirir, dosyalar ve doğru zamanı bekler.

Bu, sadece Türkiye’ye dönük olarak değil, kendisi dışında her devlet için geliştirdiği bir reflekstir.

S-400’lerin gelişi konusunda kararlı duruş sergileyen Türkiye’nin sonrası süreçte olacaklarla ilgili de projeksiyon yaptığını, karşı refleks geliştirdiği ve olası her türlü yaptırım ve bedel ödetme durumlarına dair hazırlık yapmış olmasını umut ediyorum.

Çünkü yabancılar ve özellikle Amerikalılar bizim kadar duygusal ve diplomatik romantizm dürtüsüyle hareket etmez.

Bir olay karşısında birkaç alternatif tepki senaryosunu masada tutar.

Her ne kadar “yeni nesil” uluslararası siyaset bilimcilerimiz ve diplomatik perspektif sahiplerimiz ABD’nin eski Amerika olmadığı ve özellikle Trump için “Ne idüğü belirsiz, kovboy tarzı akılsız diplomat” gibi betimlemelerde bulunsa da; kazın ayağının öyle olmadığını ve ABD’nin küçümsenmesinin ağır bedelleri olabileceğini yaşayarak görmemek en büyük dileğimdir. AB’ ülkelerinde ve özellikle ABD’de kurumsal yapı ve özellikle Kongre-senato bazen başkanların da elini kolunu bağlayan bir süreç oluşturabilmektedir.

Ki bunu Trump’ın Türkiye’ye dair pek çok açıklamasıyla da gördük, yaşadık. Lakin bu noktada Trump’ın, ülkemize dair tasarrufların yanlışlığına işaret etmesi esasa dair ABD tavrında bir değişiklik getirmemiştir ve büyük olasılıkla önümüzdeki kesitte de getirmeyecektir.

Bu yüzden de S-400 konusunda gösterdiğimiz kararlı ve “bağımsız” tavra verilecek karşılığın F-35 işbirliğinin iptali ve uçakların ülkemize verilmemesiyle sınırlı kalmayabileceğini mutlak anlamda ihtimal dahilinde tutmak devlet olmanın akıllı ve akılcı gereğidir. Bundan sonra ülkemiz ve yetkililerimizle ilgili dünyanın herhangi bir noktasında olan bir olayın tesadüfi olmayacağını düşünmeye mecburuz.

Hele de ekonomik açıdan oldukça kırılgan bir süreçten geçerken; “S-400 geldi ama bakın dolarda yükselme olmadı” basitliğiyle olayı özetlemek oldukça sığ ve durumu hafife almak olacaktır.

Bizde bazıları bu basitlikte düşünecek yüzeysellikte olsa da onlar pek çok açık veya örtülü yaptırım enstrümanını masada tutarak; kimisini alenen bazısını ise dolaylı sonuçlarıyla pratiğe geçirebilirler.

Üstelik ABD içinde ve küresel bazda hakimiyet kurmak için ikili bir güç savaşı varken.

Üstelik ülke olarak tavrımız henüz netlik algısı vermezken…

Ve üstelik Türk Siyasal hayatı süregelen sonuçların ötesine geçen farklı neticeler verebiliyorken…

Şuna inanıyorum ve umut ediyorum ki; ülkesel ve küresel ölçekte ortaya çıkan ve çıkması muhtemel durumlarla ilgili Erdoğan müteyakız ve hazırlıklıdır. Küresel güçler kendi uhdesindeki argümanlarla Türkiye’yi kendi yanlarına çekmek için her türlü alternatifi kullanıyor olsa da; Erdoğan’ın tüm bunların farkında olduğunu ve olası karşıt uygulamalara gerekli defans-ofans refleksini hazırladığı inancındayım.

Çünkü S-400 alımı gibi hayati bir konuda, konumunu koruyup, vazgeçiş refleksine girmemiş olmak ve Erdoğan’ın tabiriyle “tükürdüğünü yalamamak” böylesi bir bilinç, öngörü ve hazırlık gerektirir.

Ve eminim; Cumhurbaşkanı’mız da gerekli istişareleri yapmış, ötesini berisini hesaplamış ve tüm bunları düşünerek, akıllı ve akılcı bir diplomatik yaklaşımla bu kararlılığı göstermiştir.

Ama her ne olursa olsun bundan sonra her şeye karşı hazırlıklı olmalı ve ona göre gardımızı hazırlamalıyız.

Önümüzdeki günler iç siyaset ve dış ilişkilerde çok şeye gebedir. Bunu çok söylediğimi düşünebilirsiniz.

Ama bu defa o gün çok yakındır; içerde ve dışarısıyla ilgili radikal gelişmeleri hepimiz izleyip göreceğiz.

Not-1: Yoğun yurtdışı seyahatlerim nedeniyle yazamamıştım. “Nerde kalmıştık” diyerek yine sizinleyim.

Not-2: Hakan Atilla sınır dışı edilmek şartıyla bugün tahliye edildi. Ama Halkbank dosyası hala bir koz olarak ABD’nin elinde duruyor. Önceden belirlenen bu rutin tahliye eylemiyle Halkbank dosyası üzerinden gelmesi olası tehlike ortadan kalkmış değil. Asla rehavet gösterilmemelidir.

Sevgili Bir Portre okurları, yeni bir sayıda daha sizlerle beraber olmanın haklı gururunu yaşıyorum.

“Sayın Cumhurbaşkanım, İstanbul Cumhuriyet Başsavcılığınca hakkımda şüpheli sıfatıyla yürütülen …../….. sayılı ve takriben 3.5 yıldır devam ettirilen ve her ne hikmetse yaklaşık 8-9 ay önce terör savcısına devredilen bir soruşturma bulunmaktadır.

Bir suçum olduğu düşünülüyor ise iddianame hazırlansın ve mahkemede yargılamam başlatılsın.

Bir suçum olmadığı düşünülüyorsa da bir an önce hakkımda soruşturma ve kovuşturmaya yer olmadığına karar verilsin.

Allah aşkına 3,5 yıl bir soruşturma sürer mi Sayın Cumhurbaşkanım…”

Bir vatandaşın ve de yakinen tanıdığım bir Türk Vatandaşının CİMER ve HSK’ya gönderdiği dilekçe…

Bir başkasıyla ilgili FETÖ’cü olduğu iddiasıyla şikayette bulunulmuş.

Bu vatandaş çalıştığı kurumdan ihraç edilmiş.

Savcılık konu üzerinde incelemesini tamamlamış ve “FETÖ ile irtibat, intisap ve iltisakına rastlanmamış olup; kovuşturmaya yer yoktur” denmiş.

Ve üstelik 15 Temmuz sonrası FETÖ’cü hakim ve savcılar ihraç edildikten sonra, sicilleri makbul kabul edilen hakim ve savcılar tarafından yürütülmüş, bu muhakemeler.

Onlar, yüzler ve binlerle ifade edilecek sayılara ulaşmış bu tarz yanlışlar, ihmaller ve mağduriyetler.

17-25 Aralık sürecinden itibaren kesintisiz ve tavizsiz FETÖ mücadelesine destek vermiş biriyim.

Hatta “FETÖ’ye rehavet devlete ihanettir” diye yazılar yazdım.

Sürekli uyardım, ikaz ettim.

Bir yazar ve vatandaş olarak elimden geldiğince ve hatta elimden gelenin ötesinde mücadeleye destek olmaya çalıştım.

Bu uğurda üstü kapalı ve açıktan tehditler aldım.

Aba altından sopa göstermelere muhatap oldum.

Ama umurumda bile olmadı.

Benim idrak ve inancımda, devletin menfaati ve istikbali herkesin ve her şeyin önündedir.

Bunun yanında, bugünkü FETÖ denen örgüt “Paralel Yapı” olarak isimlendirirken de “Korku İmparatorluğu Yaratmamak” başlığıyla bu örgüt ve tehlikeyle mücadele ederken “adalet” olgusunun önemine vurgu yaparak McCartizm yapılmamasına ve vatandaşların hukuk inancının sarsılmamasına dikkat çektim.

Devleti terör örgütlerinden ayıran en temel parametrenin; devletin kurallar ve adaletle hareket etmesi, terör örgütlerinin ise kural tanımazlıkta sınırsızlaşması olduğunu defalarca dile getirdim.

Devlet kin, garez ve nefretle hareket etmez. Devlet için suç ve cezanın çerçevesi belirlenmiştir. Ceza kanunları, tam da bunun için vardır.

Devlet ve kanunlar hiç kimsenin, hiçbir yöneticinin kişisel güdü ve düşüncesine hizmet edemez.

Ve berat-i zimmet esastır. “Suçu sabit olup hüküm kesinleşene dek herkes masumdur” prensibi evrensel bir hukuk kuralıdır.

“Geciken adalet, adalet değildir” sözü ise hepimizin dilindedir ama fakat en fazla ihmal edilen düstur da yine budur.

Maalesef öyle bir hale geldik ki; devletle millet arasında, özellikle FETÖ mücadelesi ve davaları üzerinden ciddi kopuşlar yaşanıyor.

Vatandaşlar bu örgütle mücadelede alt kademelerde, kandırılmış ve “ibadet” kategorisinde yer alanların tutuklandığı, mağdurların daha çok bunlardan çıktığı; ama en üstlerde ihanet ve ticaret sınıfında yer alan siyasetçilerin, üst düzey bürokratların ve bazı iş adamlarının kurtulduğunu ve hatta korunduğunu düşünüyor.

Bu ise olayın belki de en vahim halidir. Çünkü böylesi bir algı ve inanış, doğru yapılanlara bile şüphe ile bakılır hale getirmiştir.

Ve maalesef geldiğimiz noktada at izi it izine karışmıştır.

Mağdurlar çaresiz, çarnaçar ve biçare durumda.

Öyle dramatik olaylar yaşanıyor ki…

Hapishanelerde trajik evlat ebeveyn ziyaretleri ve bu esnada minik dimağlarda oluşan ve ölene dek silinmeyecek travmalar…

Adeta devletten ve adaletten ümitlerini kesmiş ve sadece Allah’tan medet umar halde; lisanları ve lisan-ı halleriyle Mehmet Akif gibi haykırıyorlar;

“Yâ Râb, bu uğursuz gecenin yok mu sabâhı?

Mahşerde mi bîçârelerin, yoksa felâhı!

Mazlûmu nedir ezmede, ezdirmede mânâ?

Zâlimleri adlin; hani öldürmedi hâlâ…

Câni geziyor dipdiri… Can vermede mâsûm

Suç başkasınındır da, niçin başkası mahkûm?

Mâdâm ki, ey adl-i İlâhi yakacaktın…

Yaksaydın ya melunları… Tuttun bizi yaktın.!

Yetmez mi musâb(kötülüğe uğramak) olduğumuz bunca devâhi(bela)

Ağzım kurusun… Yok musun ey adl-i İlâhî..!”

Yüzlerce çocuğun büyüyüp avukat-hakim-savcı olacağım diye hırslandığını sürekli işitiyorum.

Düşünün; bir devlet ve hukuk sistemi var.

Mağdur olanın tek ve yegane sığınağı hukuk ve adalet. Bunun tecelligahı da mahkemelerimiz.

Ama devlet ve mahkemeler mağduriyetin mehazı, menbaı, sebebi haline gelmişse; vatandaş ne yapsın. Kimi kime şikayet etsin. Mağduriyetinin telafisini kimden talep etsin.

15 Temmuz gecesi Darbe Girişimi atlatıldı, çok şükür.

Allah bir daha öylesi bir gece yaşatmasın, bu millete.

Lakin öyle bir süreçteyiz ki; darbe, dip dalga şeklinde yakarak, yıkarak, yuvalara ateş düşürerek sosyolojik boyutta devam ediyor.

Ve her geçen gün bu durumun travması daha da derinleşiyor.

Coğrafi, toplumsal ve kamusal olarak kılcallara kadar nüfuz eden bir örgüt olduğu için, mağduriyet de geniş bir yelpazede tüm yurdu kapsamış vaziyette.

En ücra kasabadan, büyük şehirlere, en küçük aileden en geniş ailelere kadar; uzaktan veya yakından hemen her kesimi etkileyen bir boyut arzediyor.

Hal böyleyken mağdurların tek sığınağı mahkemeler, yani adalet oluyor.

Gel gelelim oralarda da geciken adalet varsa, adil kararlar yoksa, hakim ve savcılara olan inanç ve güven sarsılmışsa; varın gerisini siz düşünün…

(Bu konuda vicdanları ve kanunlarla adalet esaslı karar alan, soruşturma hazırlayan hakim ve savcıları kesinlikle istisna tutuyorum.)

Mağdurlar can çekişiyor.

Birilerine ulaşarak masumiyetlerini ispatlamak ve mağduriyetlerinin gidermek istiyorlar.

Hatta ana hedef Külliye’ye ulaşmak.

Çünkü oraya ulaşan yardım görebiliyor.

Ulaşan birkaç kişi ulaşıyor da ulaşamayan yüzbinlerin hali ne olacak.

Devlet yönetiminde böyle bir şey olabilir mi…

En üste ulaşınca mağdur olduğun anlaşılıp sorunun çözülecek, ulaşamıyorsan “yaşayan ölü” gibi yaşamaya devam edeceksin.

17-25 Aralık’ın ve özellikle 15 Temmuz’un sisli ve riskli ortamında isimler çizilmiş.

Yanlış veya doğru olup olmadığına dikkat edilememiş.

Fakat üç yıl geçmiş ve sakıncalı görülüp işaretlenenlerden binlercesinin öyle olmadığı tespit ve teşhis edilmiş; ama durumlarında bir değişiklik yok.

Ve hala “sakıncalı piyade” gibi işinden, aşından yoksun. Hala koyulan mim kalkmamış hala duruyor.

Peki bunu kim kaldıracak.?

Devlet, yani ilgili kurumlar.

İlgili kurumlarda durum ne.?

“Bana ne, filan kurum baksın” yok “Falan birim incelesin” yok efendim “Külliye’den talimat gelsin”…

Savcı sallıyor Hakime,

Hakim ise bir sonraki, daha sonraki, daha daha sonraki mahkemeye…

Olan ne ve kime oluyor…!

Suçu ispat bile edilmeyen ve hatta “Yahu beni soruşturun, kovuşturun, yargılayın. Ben böyle istim üstünde yaşamaktan bıktım” diyen vatandaşa.

Birkaç ay, yıl geçiyor, sene doluyor; “Pardon sen suçsuzmuşsun deniyor” tutuksuz yargılanmasına veya beraatine karar veriliyor.

Peki bu insanların hapiste geçen günlerini kim verecek.!

Haklarında soruşturma var denen ve hiçbir ilerleme olmayan mimlenmiş vatandaşların kayıplarını kim giderecek.!

Yahu Ergenekon, Balyoz gibi davaların sonuçlarını görmedik mi…

Daha geçen hafta vebalı gibi muamele gören, devleti yıkmaya matuf eylemleri nedeniyle adeta “hain”miş gibi yargılanan ve hatta pek çoğu mahkum edilen insanlar beraat ettiler.

Bunlardan bile ders almıyor muyuz…

Neden hiç ibret çıkartmıyoruz.

Sonuç ne oluyor…!

Devlete, adalete, mahkemelere olan güvenin sıfırlanması.

Kamusal yıpranma, kurumsal çürüme ve derin bir kopuş ve travma…

Buradan söyleyeyim; eğer bu mağduriyet durumu böyle devam ederse, önümüzdeki on-yirmi-otuz yılı içeren ve telafisi mümkün olmayacak kopuşlar, devlete olan husumetler ve parçalanmış, bölünmüş, tükenmiş ve enkaz haline gelmiş ailelerden geçilmeyecektir.

İşte asıl darbe budur ve bu ise etkisi yıllarca sürecek bir bumerangdır.

Not: 3. Sene-i devriyesine girdiğimiz 15 Temmuz darbe girişimini lanetliyorum. Allah bu millete bir daha böylesi bir ihanet yaşatmasın. Şehitlerimize Rabbimizden rahmet diliyor, gazilerimize müteşekkir olduğumuzu dile getirip minnet arz ediyorum.

FETÖ başta olmak üzere; devletimize, milletimize, bekamıza kasteden tüm terör örgütleriyle tavizsiz ve kararlı mücadeleden yana net duruşumu buradan yineliyorum.

Aynı zamanda terör mücadelesinin mağduriyetlere sebebiyet vermemesi ve buna rağmen, yine de oluşan mağduriyetlerin soğukkanlılıkla ve adalet çizgisiyle telafisi konusunda da aynı netliğin ve objektivitenin sergilenmesi temel prensibimdir.

Bir sonraki Bir Portre yazımızda buluşmak ümidi ile Allah’a emanet olun sevgili okurlar.

Cengiz Aygün/15 Temmuz 2019

Zengin golf oyuncularını ülkemize çekmek için sayıları hızla artan yeni golf sahaları konusunda Sivil Toplum Kuruluşları ile Golf Federasyonunun görüşleri çelişiyor. 

• On sekiz delikli bir golf sahasını kurmak için en az 750 dönüm arazi lazım. Bu geniş alanda ekosistem yok oluyor. Bazı endemik bitki ve hayvanlar, fauna ve flora yani “özel türler” bir daha geri gelmemek üzere yok oluyor

• Her golf sahasında 30’u uzman olmak üzer en az 250 kişi çalışıyor. Yani iş sahaları açılıyor bölgenin ekonomisine ve istihdama yararı var.

• Anayasamıza göre ormanlar sadece “kamu yararına tahsis edilebiliyor” Oysaki “golf” sadece bir grup zengine hitap eden bir spor dalı mı? Golf, spor mu, o bile bir soru işareti. Kurulan golf tesislerinin alanına halk artık hiçbir zaman adım atamayacak.

• Evet, golf sahalarını kurmak için ağaç kesiliyor ama, onların yerine başka yere fidan ekiyoruz. (Ama bu arada elbette bu coğrafyadaki ekosistemi tamamen değiştiriyorlar.)

• Her geçen gün azalan su kaynaklarını düşünün, golf sahalarının sulanması için günde ortalama 9,25 milyon litre su kullanılıyor. Bu sayı 4,7 milyon kişinin su ihtiyacına eşit.

• Kaliteli bir çimen örtüsü için bir dönüm golf sahasında yılda 14,5 kilogram tarım ilacı kullanılıyor. Bu zehirli kimyasallar, yer altı sularını, toprağı hatta nehir ve sonuçta denizleri ve ekosistemi kirletiyor.

• Golf turizmi yağışlı ülkelerin bir sporu olmalıdır. Örneğin, İskoçya, İngiltere, Kuzey Amerika ve Japonya. Buralarda düzenli yağmur düşüyor. Türkiye bu gruba girmiyor.  Buna karşıt savunma da ise çöl ülkesi Dubai   bugün bir golf cenneti olarak gösteriliyor. 

• ABD’nin Florida eyaletinde oynanan her golf maçı için çim sulamaya 11 bin 356 litre su harcanıyormuş.

• Emlak kralı ve ABD Başkanı Donald Trump’un İskoçya’da yapmayı planladığı dünyanın en büyük golf sahası için gerekli olan 10 dönüm araziyi İskoçyalı balıkçı teklif edilen yüksek meblağlara rağmen satmadı. Bu alanda nadir kuş türleri bulunuyor. Bu güzel insana teşekkür ederiz.

• Golf turizminden “para” kazanalım, Golf için gelen bir turist günde ortalama 1380 dolar bırakır. İşte bu para ile biz çevreyi de temizleriz. (Oysaki en iyi temizlik elbette hiç  kirletmemektir.)

• Türkiye’de kurulu 13 golf sahasında yılda 2 milyon 250 bin ton su kirletiliyor.

• Belekte yedinci golf sahası da yapıldı. Oysaki…Belek “muhafaza ormanları ve fıstık çamı tohum mecrası” kapsamında ayrıca Türkiye’nin ikinci büyük fıstıkçamı tohum alanı. Belek kıyıları, nesli tehlike altında olduğu için uluslararası koruma altında olan Caretta Caretta üreme alanıdır. Belek, 2872 sayılı çevre kanunun 9. maddesine istinaden 383 sayılı Kanun Hükmünde Kararname hükümlerinin uygulandığı 22.10.1990 tarih ve 90/1117 sayılı Bakanlar Kurulu Kararıyla “Özel Çevre Koruma Bölgesi” ilan edildi. Birinci derece sit alanıdır. Belek, ayrıca Anayasa’nın 169. maddenin birinci fıkrasında “Devlet ormanlarının korunması ve genişletilmesi için gerekli kanunları koyar ve tedbirleri alır.” denilirken, üçüncü fıkrada “Ormanlara zarar verebilecek olan hiçbir faaliyete ve eyleme müsaade edilemez.” hükümleriyle Anayasa’nın koruması altında idi.

Ünlü aktör Amerikalı aktör, Michael Keaton ile Tahiti’nin ana adasının komşusu Monroe Adası’nda tanışmıştık. Eşi ile birlikte bu yeşil adada golf sahası açmak için yetkililerden izin almasının dokuz yıl sürdüğünü belirtti. Büyük pazarlıklar söz konusu olmuş sonuçta bu cennet adada ağaçlar kesilmeye başlamıştı. Ancak karşılığında çok büyük miktarlarda vergi ödediğini söylemişti.. Demek ki sakıncaları çok, artık kararı sizlere bırakıyorum.

Ne yazık ki; harap edilen Irak, Libya, Suriye ve Filistin’e yakın zamanda eklenen Yemen’den sonra İran tehditi Orta Doğu’nun hem fiziki hem siyasi coğrafyasının paramparça olduğunu gösteriyor.

Üstelik, Doğu Akdeniz’de ve Kıbrıs’ta başta ABD olmak üzere İsrail, İngiltere, Almanya, Fransa, Yunanistan hatta İtalya tehditi Türkiye’yi çok yakından ilgilendiriyor.

Ayrıca S-400 ve F-35 kapışması havayı iyice ısındırıyor.

Kim ne derse desin, Türkiye’yi zora sokuyor.

Bir yanda; adeta “şirazesi” bozulan bazı ülkelerde, daha büyük ve sürekli olayların çıkmasından veya çıkarılmasından korkuluyor.

Öbür yanda; ABD, “kazmış olduğu çukura” düşmekten hâlâ endişeleniyor, fakat özellikle Başkanları Trump’ın akıl almaz oyunlarıyla, büyük bir savaşın kıvılcımlarını ateşliyor.

İnsanoğlu, “çelişkiler yumağı” haline getirilen gezegeninde, çaresizlik içinde çırpınıp duruyor.

Aslında; “Suriye çıkmazı” ABD’yi uyandırarak, Orta Doğu’da yaratılan potansiyelin tehlikesini ortaya çoktan atmış bulunuyor.

Kısacası, beklenmedik veya ani tezgâhlanan oyunlardan, “barış” planları alt üst oluyor.

Başta ABD olmak üzere başkanlar dünyaya zor günler yaşatıyor.

Söz “Başkanlıktan” açılmışken, sisteminin yıllardan beri uygulandığı ABD’de bile, başta kim olursa olsun, hatta ne kadar dirayetli ve güçlü-kudretli olursa olsun, dünyadaki iz düşümü insanlığı özellikle İslam alemini daima dehşete düşürüyor.

 “Başkanlık”, “Yarı Başkanlık” ve benzeri yönetimlerin özellikle Orta Doğu’da doğurduğu izlere kısaca da olsa yeniden değinmek de bugünlerde artık önem kazanıyor.

Bunca iç ve dış kargaşaya daha doğrusu tehlikeye rağmen gündemden düşmeyen “Başkanlık” sisteminin sık sık kargaşaya, neden olduğu görülüyor.

Eksilmeyen sancının sebebi başkanlık veya benzeri “mutlak yönetim”, “otoriter yönetim” veya “tek yönetim”den kaynaklandığı da kuvvetle iddia ediliyor.

Bu arada, tarihi kanlı kavgaların ve iç çatışmadan odaklanan isimlerin başında gelen; Nasır, Hafız Esad, Saddam Hüseyin ve Muammer Kaddafi hatta Ürdün Kralı Hüseyin’in, bu tür başkanlıktan veya benzer şiddetli yönetim tarzından asla vazgeçemedikleri hemen hatırlanıyor.

Bir de hiç unutulmaması icap eden, İslam ülkelerinin yönetim şekilleri her şeyi zaten açıklıyor:

Gerçekten de; Sudan, Mısır, Yemen, Bahreyn, Birleşik Arap Emirlikleri, İran, Irak, Suriye, Katar, Suudi Arabistan, Kuveyt, Lübnan, Ürdün, Umman, Kazakistan, Kırgızistan, Özbekistan, Tacikistan, Türkmenistan ve Afganistan’ın yönetim şekli başkanlığı andırırken, buralarda sıkıntı eksilmiyor.

Oysa, hür dünya hızlı bir şekilde ileri demokrasi rejimlerinin peşinde koşuyor, fakat yine de tehditler bitmiyor.

Daha müreffeh, daha özgür ilkeler başta gelirken, “hesap sorma”, eleştirme, onaylamama gibi istekler gündemi zorluyor. Hatta yasa dışı, uluslararası hukuk kaidelerini ihlal eden, zoraki eylemlerden vazgeçilmiyor.

“Başkanlık” veya “Yarı Başkanlık” sistemleri hızla değerlerini daha doğrusu konumlarını yitirirlerken “Sivil Toplum Kuruluşları”nın bile söz sahibi ve etkili olduğu geniş yelpazeli demokrasilerden bahsediliyor.

Bir bakıma, geniş halk tabakaları “kendi kendilerini” denetleme yöntemine en yakın demokrasileri bulmaya ve seçmeye çaba harcıyor.

Özellikle: “yeterli beslenme”, “çevreyi koruma”, “silahsızlanma”, “kimsesiz çocuklar”, “zorunlu göç” ve “güvenli yaşama” uğruna harcanan çabaların, otoriter rejimler tarafından durdurulmasına karşı geliniyor.

Nereden bakılırsa bakılsın, Başkanlık veya benzeri sistemlerin özellikle İslam dünyasında, demokrasi yapılanmasından hatta insan haklarından uzaklaşmaya neden olduğu iddiaları ortaya atılıyor.

Bu iddiaları “alevlendiren” gücün Batı kaynaklı ve başta ABD olduğu biliniyor.

Yani, ABD’nin geleneksel Rusya ve Çin anlaşmazlığının yanı sıra artık çeşitli ülkelerle hem askeri hem de ticari alanlarda düşmanlıklar geliştirmesi de dünyanın dengesini sarsıyor.

Japonya’da toplanan G-20 ülke liderleri çabalarının, her zamanki gibi yine kalıcı barışa katkı sağlamayacağı şimdiden öne sürülüyor.

Uzun zamandır kaleme almak istediğim fakat belki düzelir diye devamlı konuyu yazmayı ötelediğim mülteci sorununu ve ülkemizde yarattığı kaosu buradan sizlere aktarmamın zamanı gelmiştir.

Birleşmiş Milletler Mülteciler Yüksek Komiserliği’nce paylaşılan verilere göre Türkiye’de 3.6 milyondan fazla Suriyeli, 169 bin Afganistan vatandaşı, 143 bin Irak vatandaşı, 35 bin İran vatandaşı, 4 bin 800 Somali uyruklu, 10 bin diğer olmak üzere 3.9 milyon mülteci Türkiye’de barınıyor.

UNICEF raporlarına göre Türkiye en büyük mülteci nüfusuna sahip ülkedir.

İçişleri Bakanlığı Göç İdaresi verilerine göre3.7 milyon Suriyeli sığındı, 80 bini vatandaşlığa alındı,32 bin civarında Suriyeliye ise çalışma izni verildi. Suriyeli kadınlar ülkemizde 500 bin bebek dünyaya getirmiştir. 2011 yılından bu yana 35 milyar dolar para harcandı,halen 120 bin Suriyeli kamplarda yaşarken, geri kalanlar ise ülke geneline yayıldılar.

Özellikle Suriyelilerin daha çok İstanbul, Şanlıurfa, Hatay, Gaziantep, Mersin, Adana ve Kilis’te barındığı görülmektedir. 

Tabi ki bu bilgiler resmi sayılar hepimiz biliyoruz ki! bu rakamların çok üstünde mülteci sayısından bahis etmek mümkündür.

Şimdi gelelim asıl konumuza başlangıçta hepimiz bunun bir insanlık vazifesi olduğunu elimizden geleni yapmamız gerektiğini düşünüyorduk ve destekliyorduk. Bu düşünce ile elimizden gelen ve gereken her şeyi de yaptık. Ama zaman bize gösterdi ki! bunun ne sonu gelecek nede bu insanlar bizim onlara yaptıklarımızı hak edeceklerdi.

“HAYATIMIZA HUZURUMUZA VURULAN BİR DARBENİN ADIDIR; MÜLTECİ SORUNU”

Geçen günler bizlerde bıraktığı kavgalarıyla, öldürdüğü insanlarımızla, tecavüz ettikleri canlarımızla, mafya tipi oluşumlarıyla, açtığı vergi ödemeyen dükkânlarıyla, astıkları Arapça tabelalarıyla, ekmeğinden ettikleri esnaflarımızla, bizim insanımızın işlerini ellerinden almalarıyla, artırdıkları işsizlik sayımızla, sahilde bağıra çağıra yaktıkları mangallarıyla, içtikleri nargileleriyle, başlık parasına sattıkları kızlarıyla, metrolarda,metrobüslerde, trenlerde ve sokaklarda dilenen dilencileriyle kısacası hayatımızın her yerinde getirdiği ‘KAOS’la bize yeter artık dedirttiler.

Türk halkı çarşıda, pazarda Suriyelilerle alakalı; “Ulaşım bedava, işyeri açma ruhsatsız vergisiz, sağlık hakeza ücretsiz ilaç ücretsiz birde üstüne maaş al çocukları yurtlarda bedava kalsın istediği üniversiteye girsin devlet kadrolarına alınsınlar. Bu ne demek bizim zor hayatımızı bunlar daha da zorlaştırdı” diyerek her yerde konuşuyor ve birbirleriyle dertleniyorlar.

“KENDİ ÜLKEMİZDE BİZ Mİ MÜLTECİYİZ YOKSA SURİYELİLER Mİ?”

Şimdi soruyorum;Biz mi “MÜLTECİYİZ” kendi ülkemizde yoksa bunlar mı sığınmacı????

Türkler vergi ödesin, Türkler yokluk çeksin, Türkler askere gitsin, Türkler şehit olsun ama Suriyeliler hiç bir bedel ödemeden vatandaş olsun, sahillerde nargile içsin insanımızı öldürsün, yok böyle bir dünya, buna bir dur demenin zamanı geldi de geçiyor. Ülkemizde huzur kalmadı sayelerinde dünyanın hiç bir ülkesinde buna müsaade etmezler bizim hoşgörümüzün de bir sınırı olmalıdır. Bugün referandum yapılsa eminim ki bir çoğumuz yeter artık der. Konuştuğum her ortamda düşünce aynı yöndedir. Devlet büyüklerimizin de artık bu konuya eğilmesinin zamanı gelmiş ve hatta geçmektedir.

Bitsin artık bu “KAOS “ bitsin artık ülkemizde ihtiyacı olan insanlarımıza verelim hak ettiklerini. Kalın sağlıcakla….

Mart-2003; ABD koalisyon güçleriyle birlikte Irak’a saldırı başlattı.

Nedeni: 11 Eylül saldırı sorumluluğu ve Irak’ta kitle imha silahları konusunda aldıkları istihbarat idi.

Dönemin ABD Genel Kurmay Başkanı ve sonra Dışişleri Bakanlığı görevini yürüten Colin Powel 2004 yılında Senato Hükümet İşleri’nde konuşuyor;

“Irak’ta kimyasal ve biyolojik silah stokları bulunamamıştır. İddia yanlış istihbarattan kaynaklanmıştır” 11 Eylül konusunda ise; Saddam ile 11 eylül arasında doğrudan bağlantı olmadığını itiraf ediyor.

Mayıs-2019; Trump açıklama yapıyor; “İran’ın bölgedeki bazı Amerikan birliklerine saldırı hazırlığında olduğuna dair bir istihbarat aldık. Kaynağını şimdilik söyleyemem”. Ve sonrasında ABD bölgeye donanma gemisini gönderiyor, Katar’daki üsse saldırı uçakları konuşlandırıyor, Bazı petrol şirketleri Irak’ta çalışan yabancı personelini geri çekiyor ve müttefik (!) ülkelerle İran’a dair izolasyon ve yaptırım istişareleri yapılıyor.

Aslında ne kadar tanıdık bir senaryo değil mi.!

İran, ABD’nin bölgeye müdahalesi için her dönemde en elverişli düşman aparat gibi. Ve dolaylı olarak hasım gördükleri büyüyen ekonomik ülkelere ayar vermek için, üzerinden harekat yapacakları ülke. Neden peki..?

Çünkü İran, petrol ve doğalgaza sahip.

Bu tespitlerden sonra ABD’nin Çin’le olan husumetine bakalım. İki ülke arasında karşılıklı ekonomik yaptırımlar fasılasız devam ediyor. ABD Çin’in ekonomik gücünü kontrol edemedikçe hırçınlaşıyor ve Çin’den ihracatına yüksek vergi oranları getiriyor. Gelinen noktada artık bunlar da yetmez hale geldi. Şimdi ise dolaylı şekilde, Çin’le ticari angajmanı olan ülkeler üzerinden saldırıya geçiyor.

Bunun için de, hem daimi düşman görülen ve hem de Çin’in petrol ihtiyacının en büyük kaynağı İran hedefte.

Maalesef burada İran, iki filin tepişmesinde çim durumunda. Peki Afganistan, Irak, Libya, Suriye kadar kolay mı, İran’la savaşmak..? Sanmıyorum.

Birincisi; asıl amaç Irakvari şekilde, “kaşının altında neden gözün var” kabilinden saldırı değil. İkincisi ise; Trump ve Neocon’cu şahinler İran’la savaşın “vurduk, girdik, yendik, bitirdik” şeklinde olmayacağının farkındalar.

Ama durmuyorlar ve durmayacaklar.

İran üzerinden Çin’e saldırıları sürecek. Ve İran üzerinden Çin’in petrol ihtiyacına darbe vurarak elini kolunu budamaya çalışacaklar. Aslında İran yönetimi ve diplomasisi de bunu kolaylıkla yapabilir. Çünkü onlar için hem ABD’ye sövmek ve hem de alttan alta, gizliden gizliye en büyük ilişkiyi ABD ile yürütmek rutin bir diplomasidir. Ama şu bir gerçek ki; körfezde sular ısınıyor.

Hürmüz boğazı, Yemen-Cibuti arasındaki Babel Mendeb boğazı ve mücavir ülkeler ateş arenasına dönüyor.

Önümüzdeki günlerde Körfez’de; birileri tarafından ABD askerleri veya üslerine bir saldırı yapılır ve bunun müsebbi İran olarak gösterilirse hiç şaşırmayın. Açıkcası böylesi bir False Flag (Sahte Bayrak) operasyonu bekliyorum. Şuanda Küresel Hakimiyet kavgasının Neocon kanadı Çin’e Ortadoğu üzerinden ve özellikle İran özelinde saldırılarını görünür şekilde artırıyor. Rusya ise menfaatlerini maksimize etme, kazanımlarını kaybetmeme, yeni mevziler edinme konusunda diplomatik oportünizm içinde; hem herkesle yakın ve hem de herkesten uzaklaşabilir bir noktada duruyor. Bunun için Çin’i de, İran’ı da, Esad’ı da ve Türkiye’yi tereddüt göstermeksizin satabilir. Çünkü Rusya ve Putin ağırlığının ne olduğunu biliyor ve ABD ile boy ölçüşemeyeceğinin farkında ve bilincinde.

Putin hamaset yapmıyor, Kükremiyor,

Kan davası güder gibi bir diplomasi yürütmüyor. Uluslararası ilişkilerde ebedi dostluk ve düşmanlık ilişkisinin olmayacağı bilinciyle ülkesel menfaatlerini düşünerek; yeri geliyor susuyor, zaman zaman siyasi bir dille geçiştiriyor ve kimi anlarda net bir şekilde gücün yanında durabiliyor.

Peki bu tavır doğru mu yanlış mı.?

Devlet yönetmek bambaşka sanattır. Ve kişinin yapısal fevriliğini, tepkiselliğini ve rutin davranışsal kalıplarını kaldırmaz. Çünkü devlet ve temsil ettiğin ülkesel menfaatler herşeyin önündedir. Normal koşullarda bireyler yanlış yapsa; sana, bana, ona, yani birkaç kişiye zarar verebilir.

Ama devlet adamları yanlış yaparsa topyekün halk, devlet ve ülke zarar görür. O nedenle de devlet yönetimi duygusallık, romantizm ve hamaset kaldırmaz. Tüm bu açıdan bakarsak; kendi konseptinde Putin, yapması gerekeni yapıyor ve Rusya için de yaptıkları ve duruşu doğrudur.

Son olarak; bu yıl sonu veya 2020’de Trump veya dönemin ABD başkanının; “Mayıs-2019’da İran’ın bazı Amerikan birliklerine saldırı hazırlığında olduğuna dönük aldığımız istihbarat tıpkı Irak ve Saddam için kitle imha silahlarına dair alınan istihbarat gibi yanlışmış” dediğini duyabiliriz.

Ama birileri hedefine ulaşmış, maksat hasıl olmuş ve olan da bize, komşularımıza ve bölgeye olmuş olacaktır.

İvedilikle içe kapanmacılıktan, seçim seçim diyerek küresel gerçekliği gözardı etmekten ve global denklemi görmezden gelmekten vazgeçmeliyiz.

Ülkemiz için tek yol; sen-ben kavgasını bırakmak ve ülkesellik ortak paydasında tıpkı Samsun’daki 19 Mayıs törenlerinde olduğu gibi “bir, beraber ve hep birlikte” olabilmektir.

Yoksa telafisi mümkün olmayan zararlara düçar olabiliriz.

Benden söylemesi…..

Sevgili Portreler okurları, yeni bir sayıda daha sizlerle beraber olmanın haklı gururunu yaşıyorum.

Yahya Kemal’e Ankara’nın nesini seversin diye sorarlar;

“İstanbul’a dönüşünü…” der.

Ve aynı Yahya Kemal konuşur İstanbul’la; Sana dün bir tepeden baktım,

Görmedim gezmediğim, sevmediğim hiçbir yer”

Ve devam eder;

“Ömrüm oldukça, gönül tahtıma keyfince kurul,

Sade bir semtini sevmek bile bir ömre bedel…”

İstanbul… Şehirden öte bir şehir…

Her devletin, her milletin, her liderin fethetmek ve sahip olmak istediği bir “ütopya şehir”.

Makedon kralı Filip, Roma kralı Septim, İran kralı Keyhüsrev…

Muaviye üç kez teşebbüs etmiş, Emeviler, Abbasiler…

Ruslar, Macarlar, Latinler, Venedikliler, Cenevizliler…

Yıldırım Beyazıt dört kez kuşatmış, II. Murat da. Başaramadılar…

“Bunca kuşatma bunca can…

Olmamış, düşmemiş İstanbul.

Çünkü Fatih’ini bekliyormuş…”

Fatih Mehmet; “ya İstanbul beni alır, ya ben İstanbul’u” der.

Ve fetih, Sultan Mehmet’e nasip olur.

İşte İstanbul, böyle bir şehir….

Necip Fazıl’a da ilham olmuştur;

“Şahadet parmağıdır göğe doğru minare;

Her nakışta o mana: Öleceğiz ne çare? ..

Hayattan canlı ölüm, günahtan baskın rahmet;

Beyoğlu tepinirken ağlar Karacaahmet…

O manayı bul da bul!

İlle İstanbul’da bul!

İstanbul,

İstanbul…”

Öyle bir şehirdir ki İstanbul; dünyanın merkezi gibidir.

Anadolu’nun anahtarıdır,

Liderlerin karinesidir,

Şehirlerin şahıdır.

Kazanan, her yeri kazanandır, kaybeden çok şeyi kaybedendir.

Bu şehir, her dönemin gündemidir.

Sevgilerin, hayranlıkların, aşkların olduğu kadar; acıların, kederlerin, sitemlerin, kızgınlıkların da ilhamıdır, İstanbul.

Tevfik Fikret, bir devre ve yönetime öyle kızgındır ki; tüm sinirini İstanbul’dan çıkartır.

“Sarmış ufuklarını gene inatçı bir duman,

Beyaz bir karanlık ki, gittikçe artan” diye başlar.

Bezginliğini ve bedbinliğini beyitlere öyle döker ki, adeta şiir dillenir;

“Ey köhne Bizans, ey büyüleyici koca bunak,

Ey bin kocadan artakalan el değmemiş dul..” şeklinde devam eder ve sosyal, siyasal mesajlar vermeye başlar;

“Ey adamı ikbâl kıblesine götüren yol: Ayak öpme yolu.

Ey bir adamı korumak ve hürriyete kavuşturmak için,

Yalnız teneffüs hakkı veren kanun masalı!

Ey tutulmayan vaatler, ey sonsuz muhakkak yalan,

Ey mahkemelerden biteviye kovulan “hak”!

Ey nefret edilen, hakîr görülen millî gayret!

Ey kılıç ve kalem, ey iki siyasî mahkûm;”

Günümüz İstanbul’uyla ilgili de az değildir; sitemler, kaygılar, ağlayışlar ve kahırlar…

Yusuf Hayaloğlu’nda dillenir İstanbul kahırları; İstanbul.. ey İstanbul..!

Acılar kraliçesi…

İhtişamın ve sefaletin çaresiz bacısı…

Ve ey, çürümenin, yok olmanın

Amansız sancısı!

Ciğerlerim çatlıyor,

Duymuyor musun…?

Hayaloğlu Fikret’ten etkilenmiş gibi ve neredeyse yüzyıl geçmesine rağmen değişen bir şey yok dercesine İstanbul üzerinden haksızlık, adaletsizlik ve yanlışlara parmak basmaya devam ediyor;

“Bütün bu ezginler, tükenenler,

Yerlere serilenler, tutunamayanlar;

Sarsmıyor mu seni hiç,

Bunca infilak, Bunca isyan çığlıkları..!”

Ve Hayaloğlu artık isyan ve çaresizlik halindedir; “Ağlamak istemiyorum.. yenildim sana..

Hikayenin özeti bu…

Bir istimlak gibi ödedin,

Ve çiğneyip geçtin maceramı!”

Sonunda Hayaloğlu;

“İstanbul ey İstanbul…

İhanetin ve ihbarların,

Arkadan dolaşan bıçağı..

Ve bütün ödeşmelerin, yüzleşmelerin, Erkekçe vuruşmaların kaçağı!

Beni harcadın ulan, beni sattın,

Utanmıyor musun…!” diyerek, şiirine nihayet verir.

Şimdi gündemin tam ortasında yine İstanbul var.

Sende, bende, onda, ülkede, dünyada İstanbul…

“Ölümcül kazanma” savaşının göbeğinde, İstanbul…

Yine, İstanbul’u aşan bir İstanbul mücadelesi.

Tarafların; “Ya ben İstanbul’u alırım, ya İstanbul beni” şeklinde özetlenecek İstanbul hırsı… Ama hangi İstanbul..?

Yahya Kemal’lin, “bir tepeden baktığı Aziz İstanbul” mu…

Yoksa Necip Fazıl’ın; “O manayı bul da bul, İlle İstanbul’da bul” diye anlattığı İstanbul mu..!

Veya Tevfik Fikret’in tüm kızgınlığıyla; “Ey bin kocadan arda kalan el değmemiş dul” dediği İstanbul mu..!

Ya da Yusuf Hayaloğlu’nun; “Ve bütün ödeşmelerin, yüzleşmelerin, erkekçe vuruşmaların kaçağı!” diyerek isyana ettiği İstanbul mu…!

Yoksa yoksa “İstanbul mutlaka fethedilecektir. Onu fetheden komutan ne güzel komutan, o ordu ne güzel ordudur” Hadis’inde bahsi geçen maneviyatı, kutsiyeti, muştusu, deruniliği olan (eğer kalmışsa) bir İstanbul mu….

Bir sonraki Portreler yazımızda buluşmak ümidi ile Allah’a emanet olun sevgili okurlar.