Almanya’daki Nazi zulmünden kaçarak Türkiye’ye sığınan, İstanbul ve Ankara Üniversiteleri Hukuk Fakültelerinde 20 yıl öğretim üyeliği yapan, bu süre zarfında aynı zamanda bir çok yasanın kodifikatörü olan, Ticaret Yasası’nın oluşturulmasındaki katkıları ve özellikle Medeni Kanun ile Ticaret Kanunu arasındaki ikiliğin giderilmesinde önemli katkılarda bulunan, Türk hükümetlerine çeşitli konularda danışmanlık yapan ünlü Hukukçu Ernst E. Hirsch, ‘‘Türk öğrencilerine öğrettiği yasa hukukunun sosyal yaşamı neredeyse hiç etkilemediğini ve sosyal yaşamın hala eski doğu hukuku zihniyetinde sürdüğünü” söyleyerek, Hukuk ve Toplum, Hukuk ve Sosyoloji ilişkisine dikkat çekmiştir. Hukukun idealliği ile hukukun realitesi teorisi de işte tam da buradan doğmuştur.

Hukuk, toplumsal sistemin veya toplumsal yapının diğer öğelerinden ayrı, soyut bir unsur değildir.

Sosyolojiden soyutlanmış yasa boştur, yasadan soyutlanmış sosyoloji ise kördür. Bu gerçeklik hukukun her türlü problemini hukukun kendisinde aramak ve hukukun kendi içinde çözmek isteyen salt hukuk görüşünün geçersiz olduğunu ortaya koymaktadır.

Çünkü hukuk, her toplumun ekonomik, siyasal ve kültürel şartlarına, yaşam biçimine, dünya görüşüne, düşünsel yapısına, geleneklerine ve göreneklerine göre farklılık gösterdiği gibi, aynı toplumda zaman içinde de değişiklik gösterir. Yazılı olan ve olmayan kuralları bünyesinde barındıran hukuk, yazının icadından önce doğal olarak yazılı kurallar bütünü anlamına gelmediği gibi, yazının icadından sonra da sadece yazılı kurallar bütününü ifade etmez. Toplumsal sistem içinde yazılı kuralların ve yazılı olmayan kuralların yeri ve önemi, zamana ve yere göre değişir. Bir toplumun hukuk düzeni, çoğu zaman zannedildiği üzere, sadece yasama organı tarafından veya bilinçli insan müdahalesiyle oluşturulan kurallardan oluşmaz. Söz konusu düzenin unsurları arasında yazılı kurallardan başka, yargı organlarının kararları, yazılı olmayan genel hukuk ilkeleriyle örf ve adet kuralları da bulunur.

Çoğu zaman çoğu ülkede görülen hukuk disiplinlerinde deformasyonun nedeni, hukuk sosyolojisinin az gelişmişliğinden kaynaklandığını düşünmekteyim. Çünkü, Hukuk insanın bireysel ve toplumsal gerçeklikleri ile direkt ilgili iken ve hukuk sosyolojisi gerçek ile çok sıkı ve yakinen sürtüşmesi gereken bir disiplin iken, hukuku yaşadığı toplumun çelişkilerinden uzak ve bağımsız gören bir bakış açısı eksik ve yanlış olacaktır. Hukuk bu bakış açısı ile işlerse bir yerden sonra işlevsiz ya da olması gerekenden daha az işlevli bir hale gelecektir.

Hukuk ile sosyolojinin anlattığımız vazgeçilmez ve görmezden gelinemez ilişkisi kadar hukuk ve siyasetin de birbiri ile vazgeçilmez ve göz ardı edilemez ilişkileri ve etkileşimleri vardır.

Siyaset ile hukuk arasında, yalnızca hukukun siyaset için taşıdığı anlam değil, fakat aynı zamanda siyasetin de hukuk içindeki anlam ve önemi bakımından karşılıklı bir ilişki ve etkileşim mevcuttur.

Hukuk Devletini oluşturan düzenlemeler ve disiplinin siyaseti oluşturan yasama ve yürütme organlarının aldığı ve uyguladığı kararlar ile gerçekleştiği kabulü karşısında başka bir türlü bir düşünce elbette gerçeklikten uzak kalacaktır.

Ülkemiz veya dünyada sadece uzak geçmişte değil yakın geçmişinde de yaşananlar dahi bireysel ve toplumsal gerçeklik ve siyasetten soyutlanmışlığın hukukun gelişimini ne kadar olumsuz etkilediğini göstermiştir. 

Siyasetin karşısında hukukun, insan hakları ve hukuk devleti için bir güvence olduğu artık yadsınamaz bir gerçektir.

Ancak bu yadsınamaz gerçeklik Siyaset ve Hukukun birbiri ile düzensiz ve çarpık ilişkisinin tek sonucunun sadece tek yönlü Hukuk Devleti ve İnsan Hakları sınırlamasından bağımsız siyasal yapıların Nazi Almanyası veya SSCB tecrübesi gibi diktatöryel sonuçlar doğurması olduğu değildir.

Hukuk aynı zamanda Siyasal Gücün elinde toplum üzerinde bir baskı ve dizayn aracı, toplumsal mühendislik aracı olarak ta kullanılmıştır. Hukuk ve siyaset arasında düzensiz ve olumsuz etkileşim ve ilişkinin anlattığımız şekilde bu iki yönlü tehlikesi mevcuttur.

Hukuksal düzenlemeler ile bir toplumsal mühendislik çalışması ile toplum düzeninde adil bir hukuk sisteminin yerleşmesi de mümkün olmayacak, hukuk toplumun sosyolojisi ile çatışacak ve hukuk bizatihi toplumsal düzensizliğin kaynağı ve sebebi olacaktır. Dünyanın ve ülkemizin yakın geçmişi bu duruma en güzel ve taze örnek olarak halen hafızalardadır.

Hal böyle iken, İnsanın bireysel ve toplumsal hayatı ile birebir ilgili olan Sosyoloji, Hukuk ve Siyasetin birbirlerinden bağımsız, etkileşimsiz olduğunu söylemek, eşyanın tabiatına aykırı, saflık ve aymazlıktan başka bir şey değildir.

Her millet, her inanç ve her devlet çeşitli semboller ile birbirinden ayrıştırılır.

Yer yüzünde halen mevcut olan her ne kadar BM tarafından tanınan 192 devlet olsa da aslında bilinen ülke sayısı 236’dır ve her birisinin bayrağı diğerinden farklıdır.

Pagan inancına kadar uzanan sembolizm halen yer yüzünde milletleri ve devletleri birbirinden ayırdığı gibi dinleri ve inançları da ayrıştırır. Çoğu Müslüman ülke de, Osmanlı bakiyesinde kurulan devletlerdir. Bayraklarında ay ve yıldız vardır. Haçlı ordularına katıldıklarını bildiğimiz pek çok Hristiyan devletin de bayraklarındaki haç sembolü bu yüzdendir. Bayraklar o ülkenin beka ve hedeflerini de gösterir. Bunlardan en meşhurunun İsrail bayrağı olduğunu söyleyebiliriz.

Yahudi ulusunu simgeleyecek bir bayrak şeklini ilk öneren Theodor Herzl’in halefi ve yakın arkadaşı Dr. David Wolfson, şuan ki İsrail bayrağının mimarıdır. Beyaz zemin üzerine altta ve üstte iki mavi şerit ve ortasında Siyonist yıldız vardır. Bu iki mavi şeridin İsrail’in rüyası diyebileceğimiz Arz-ı Mevud’u temsil ettiğini söylemek yanlış olmaz. Yani Nil nehri ve Fırat nehirlerini temsil eden bu iki mavi şeridin ortasında Siyonist Yahudi yıldızı yer alır. Bayraktan çıkartılan derin mana ise Nil ve Fırat’ın arası Yahudilere vaat edilen topraklardır. Ancak tarihi süreçte baktığımızda 1975 Kıbrıs Barış Harekâtından sonra 15 Kasım 1983 yılında bağımsızlığını ilan eden Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nin bayrağında da benzer bir sembolizm göze çarpar. Beyaz zemin üzerine altta ve üste iki kırmızı şerit ve ortada anlı şanlı Ay-Yıldızımız vardır. KKTC bayrağı aslında İsrail’in Arz-ı Mevuduna bir cevap değil de nedir.

Sembolizm çok daha eskilere gider aslında. Mesela Anadolu coğrafyasında kurulmuş pek çok eski medeniyet birbirinden kullandıkları sembollerle ayrılır. Sümerler, Etiler, Firigler ve diğerleri. Her devlet halen paraları üzerine halklarınca önem atfedilen sembolleri basarlar.

Manavgat Halk Kütüphanesi Müdürlüğü, Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün ebediyete intikalinin 73. Yıl dönümünde Gazi’nin ömrü boyunca okuduğu ve analiz ettiği toplamda 3997 kitap olduğuna dair bir açıklama yaptı. Türkiye Cumhuriyetinin kurucusu Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün en önemli araştırmalarından biriside Türklerin kökenidir. MU kıtası çalışmaları halen Anıtkabir Kütüphanesi’nde bulunmaktadır. Cumhuriyetin kuruluşunda tek parti olarak var olan Cumhuriyet Halk Partisinin logosunda ki kırmızı zemin üzerine beyaz 6 oklu bayrak, bizzat Atatürk’ün talimatıyla İsmail Hakkı Tonguç tarafından Cumhuriyetin 10. yılında yani, 1933 yılında tasarlanmıştı. Parti tüzüğüne göre Atatürk’ün 6 ilkesini temsil ettiği yazılsa da aslında sembolizm açısından incelendiğinde 4. okun arka kısmının çentikli olmasının sebebini Atatürk dışında CHP’nin üst yönetimi bile bilmiyordu. Yıllar sonra bu soruyu cevaplayan dönemin CHP Genel Başkan Yardımcısı Adnan Keskin, çok emin olmamakla birlikte söz konusu okun, Laikliğe bir vurgu olduğunu söylemekle yetiniyordu.

Peki ya gerçek neydi?

Atatürk’ün 10. Yıl Nutku’nu “Ne Mutlu Türküm Diyene” şeklinde bitirdiğini düşünürsek ve Türklerin kökeni üzerine yaptığı araştırmaları dikkate alırsak ortaya başka bir kavramın çıktığını görmek gerekebilir.

Türkler, Oğuz Boyları olarak üç ok ve boz ok olmak üzere 2 ana kola ve sonrasında her ana kol 3 ana kola ayrılarak toplam 6 ok üzerinden dünyaya yayılmıştır. Aslında Atatürk’ün 6 ok olarak çizdirdiği CHP logosu Oğuz Boylarını temsil eder dersek sanırım yanlış olmaz. Zira 4. okun arkasındaki çentik ise bu tezimizi daha da güçlendirir. Mete Han (hedefe giderken) ıslık çıkaran bir ok imal etti ve tarihte ıslık çalan ok olarak bilinen bu okun adı Çavuş Okudur.  Eğer ki CHP logosundaki arkası çentikli ok Mete Han’ı temsil ediyorsa CHP logosu bugüne kadar bilinenden çok daha derin bir mana taşımaktadır.

Özetle Gazi Mustafa Kemal Atatürk diyor ki “Biz Devleti Oğuz Boyları ile ve Oğuz Han töresi üzerine kurduk.”

Peki 1938 sonrasında CHP’ye ne oldu. Nasıl bu çizgiden çıktı, yozlaştı ve nasıl ele geçirildi. Milliyetçi Hareketin Başbuğu Alpaslan Türkeş’in 1969 kongresinde “CHP Atatürk’ün izinden gitseydi ayrı bir parti kurmazdım” sözü aslında CHP’nin tarihsel varlığından ve kuruluş ilkelerinden çoktan uzaklaşmış olduğunu göstermez mi?

CHP’nin şuan ki Sayın Genel Başkanı Sayın Kılıçdaroğlu acaba bu 6 okun özdeki manasını gerçekten biliyor mu. Ya da 4. okun neden çentikli olduğunu biliyorsa izah etmemesinin sebebi ne?

Velhasıl, CHP’nin logosu bir tasarım değildir. 2200 yıllık bir devletin sembolüdür. Keşke CHP bu kadar anlamlı bir logonun hedeflediği yoldan sapmasaymış.

Trump’ın birbiriyle çelişen görüşlerine, verdiği sözlere kısacası askerî ve siyasi stratejisine güven verilemeyeceği ortaya çıkmış bulunuyor.

Nitekim; “Trump yine şeytani planlar peşinde”, “İran’dan sonra Türkiye mi namlunun ucunda”, “ABD’nin tuzağına yine düşmeyelim”, “ …Ve ABD’nin tuzağına düşüyoruz” başlıklı yazılarımızı hatırlatmamız icap ediyor. Hatta dün ABD Ulusal Güvenlik Danışmanı Bolton’un Türkiye bizden tam mutabakat almadan Suriye’ye bir harekâtta bulunamayacağına dair ültimatomu andıran sözleri her şeyi açıkça gösteriyor.

Uzun yıllardan beri kim “Başkan” olursa olsun ABD’nin Orta Doğu’daki asıl hedefi, petrol ve İsrail’in güvenliğini korumakla özetleniyor.

Afganistan’ı “kule” gibi kullanan ABD, petrol ve enerji yollarının denetiminin yanı sıra İsrail’in güvenliği için her türlü siyasi ve askerî planı devreye sokmaktan asla vazgeçmiyor.

Hatta terörist örgütleri bile yanına alarak daha doğrusu kullanarak bölgeyi kana bulamaktan çekinmiyor.

Oysa, sözde “Arap Baharı”nın proje babaları ne demişti, ne oldu ve neler oluyor.

Her ne kadar, bölgeden çekileceğini beyan ediyorsa da, ABD’nin parmağı daima dolanıyor.

Bir yerde İsrail’in mutlak güvenliği için; Suriye ve Irak’ın Kuzeyi’nin üzerinde tehlikeli planlar ve operasyonlar sürerken, Irak ve Suriye’nin parçalanması Türkiye’yi tehdit, İran’a askerî müdahale gündemden kalkmıyor.

Tabii ki; Orta Doğu anılınca, akla petrol, gaz, su kısacası “enerji” geliyor.

Bir bakıma Orta Doğu bu kaynaklarıyla süper güçlerin her zaman iştahını açıyor dünyanın başına “bela” kesiliyor.

Orta Doğu’yu “siyasal” dayatmalar hatta tarihî istemler ve iştahlar daha da gizemlendiriyor.

Son senelerde, Suriye ve Irak’ta akıtılan kan bölgeyi daha da tehlikeli hale sokuyor.

“Enerji” ve çatışmalar bütün ağırlığıyla bir yana bırakılırsa Filistin ve İsrail’in anlaşmazlığı yıllardan beri Orta Doğu’ya hem diplomatik hem askerî damgasını vuruyor.

Filistin ve İsrail düşmanlığının en önemli faktörünü Kudüs’ün teşkil ettiği de bütün dünyada kabul ediliyor.

Kudüs’ün, üç dinin de şehri olduğu biliniyor.

Ne var ki, özellikle İsrail bunca insan kaybına rağmen Kudüs’ten asla vazgeçmiyor.

Gerçekten de Kudüs, hem Orta Doğu’nun hem de İsrail-Filistin’in “mihenk taşı”nı oluşturuyor.

Kudüs’ün konumunu, ağırlığını ve üç din üzerindeki etkisini kavramadan, kabul etmeden barışı düşünmemek gerekiyor.

Bir yandan askerlerimiz yıllar sonra yine Suriye’de çarpışırken ve yeni cephelerden bahsedilirken diğer yandan Kudüs’ten yükselen acı çığlıklar sanki tarihi çağrıştırıyor.

Tayyar Arı’nın kapsamlı “Orta Doğu” eserinde, Kudüs’ün önemi şöyle açıklanıyor;

“Orta Doğu bugün, dünyada insanlığın tamamına yakınını kapsayan üç büyük dinin doğduğu yer olması açısından önemlidir.

Yahudilerin ilk yerleşim yerleri, ilk kurulan Yahudi devletinin başkenti ve Hz. Süleyman Mabedi’nin burada bulunması gibi nedenlerle Yahudiler için oldukça önemli olan Kudüs, diğer dinler açısından da en az bu kadar önemlidir ve dolayısıyla bu açıdan bakıldığında stratejik bir değer taşımaktadır.

Çünkü İsrailoğulları kendi tarihsel kökenlerini buraya bağlarken; Beytüllahim’de (Betlehem) doğan ve Nasıralı (Nezareth) olarak bilinen Hz. İsa da Peygamberliğin başlamasından (M.S. 27) çarmıha gerildiğine inanıldığı M.S. 30 yılına kadar Kudüs’te yaşamıştır.

Kur’an’da adı geçen peygamberlerin yaşamış olduğu yer olmasının dışında Miraç olayının da gerçekleşmesi Kudüs’ün (ve özellikle Mescid-i Aksa, El-Aksa veya Harem-i Şerif) Müslümanlar açısından da ayrı bir değer ve öneme sahip olmasına neden olmaktadır. Ayrıca Kudüs, İslamiyet’in ilk yıllarında bir süre için de olsa (Hicret’ten iki yıl sonra 624’e kadar) Müslümanlar için kıble işlevi de görmüştür.

Halife Hz. Ömer’in 637’de Yermuk savaşında Bizanslıları yenmesi üzerine bölge Müslümanların egemenliğine geçmiş ve Hz. Ömer, Kutsal Mabedi diğer adıyla Mescid-i Aksa’yı tamir ettirmişti.”

Ve en son; ABD’nin terör örgütleri kuracağını, besleyeceğini ve destekleyeceğini bilmek akıllara durgunluk veriyor.

Anlaşılan odur ki; Kudüs-Şam-Bağdat üçgeninde ateş sönmüyor..

Sevgili Bir Portre okurları, yeni bir sayıda daha sizlerle beraber olmanın haklı gururunu yaşıyorum.

Din evrenseldir.

Ahkam-ı diniye herkesi kapsar ve kimse istisna değildir.

Hiç kimse, grup, cemaat, tarikat vb. yapılar dinin sahibi değildir.

İslam, sadece “İslamcıyım” diyenlerin de değildir.

A cemaatinin, B tarikatının, C ilahiyatçısının tekelinde hiç değildir.

Ve aynı zamanda hiç kimse kendini dini otorite ve hüküm verici konumunda da göremez.

Dinin sahibi Allah’tır.

Hal böyleyken son zamanlarda, çok ciddi tehlike ve sosyal sorun içeren din referanslı yorum, hüküm ve infaz söylemleri işitiyoruz.

Birileri kalkıp başka birileriyle ilgili dini muhakeme, muaheze ve hatta katli vaciptir gibi hüküm içeren dini kararlar alabiliyor.

Bir yazarı, gazeteyi, grubu açık hedef haline getirebiliyor.

Adeta kendini Allah’ın yerine koyarak, kerameti kendinden menkul hükümler verebiliyor.

Yaptığı her türlü gayrı insaniliğe, dini söz ve söylemlerle kılıf bulmaya çalışabiliyor.

Din-akıl ilişkisini göz ardı edebiliyor.

Birileri, kendini dinin sahibi gören kimilerince, toplumsal linçe maruz kalabiliyor.

Ve ne acıdır ki; ne diyanet kurumundan ve ne de devletten bu konuda yeterli tepki ve uyarı gelmiyor.

Bu öyle bir durum ki; toplumsal dokuyu altüst edecek, bireyler arası husumeti tetikleyecek ve sonucu cinayetlere varan vahameti barındıracak tehlike kıvılcımıdır.

Dinsel husumet ve karşıtlığın körüklenmesi ancak ve ancak İslam’ın gerçek hükümlerini yok saydırır ve dini dinden uzaklaştırır.

Din adına çıkıp, birilerini toplumun önüne atanlar, en büyük kötülüğü dine yaparlar.

Peygamberimiz; “Muhakkak ki, ancak ben güzel ahlakı tamamlamak için gönderildim” buyuruyor.

Güzel ahlak nedir.?

Kuran ahlakıdır.

O nedir.?

“İyi insan” olmaktır.

“İyi insan” kimdir.?

Zulmetmeyen, zalimlik yapmayan, kul hakkına riayet eden, insanlara iyi davranan, iyiliğe yakın kötülüğe uzak olmaya çalışandır.

Ama günümüzde “iyi insan” olmayı unutuyoruz, göz ardı ediyoruz.

Bu durum ise, dini maske olarak kullanma eğiliminde olanları öne çıkartıyor.

Geldiğimiz noktada din, en çok konuşulan konulardan birisi haline gelmiştir.

Ne acıdır ki din; yalana, dolana, talana, bencilliğe, ahlaki deformasyona, yozlaşmaya, başkalarının hakkını gasp etmeye kamuflaj gibi kullanılır hale gelmiştir.

Hasımları suçlamak için kullanışlı ve dokunulmaz bir gerekçe gibi kullanılmaktadır.

Allah korkusu olmayan, ahlakiliği unutulmuş bir din icat olup pratize edilmeye başlanmıştır.

Yüce, ulvi, evrensel, insani, ahlaki her türlü derinliğe sahip din; kişisel emellerin maksimize edildiği, ekonomik edinimlerin meşrulaştırıldığı, haramın helalleştirildiği, dilden düşmeyen ama sadece sözden ibaret bir “kutsal olgu”

haline gelmiştir.

Din; “Yahu ne diyorsun sen, adam abdestinde namazında” diyerek kişilerin yüceltildiği, tercih edildiği, muteber sayıldığı bir görsellik ve şekilciliğe alet edilmiştir.

Keza; “namaz, niyaz yok, o kişi beynamaz. Ondan bir halt olmaz” söylemiyle birilerini, şeytanlaştırma, kafirleştirme, hiçleştirme şeklinde bir infaz kılıcı gibi kullanılmaya başlanmıştır..

Birileri Allah’tan vekalet almış gibi, iman ölçmeye başlamış, dinsel kategorizasyon içinde insanları sınıflandırma hakkını kendinde görebiliyor.

“O ehli dünya,

Filan kafir gibi,

Falanca Cuma’ya gitmiyor,

Şu kişinin abdesti-namazı yok,”

gibi söz ve söylemlerle, kendi doğuştan günahsız ve dini kurallardan müstesnaymış ve kendisine ahkam yetkisi verilmiş gibi; asıyor, kesiyor ve ilahi(!) yargıya varabiliyor.

Eğer yanılıp yazılıp; “kardeşim iyi hoş bunları diyorsun da, bunun dindeki kaynağı ne” desen, işte bittiğin andır.

“Sen kim oluyorsun da dinin hükmünü soruyor, sorguluyor ve tartışıyorsun” diye ağzını açtığına pişman ediliyorsun.

İnancınla ilgili kendinden kuşkuya düşer hale geliyorsun.